کتاب روزگار تب اثر آنهاراد واکر ترجمه شقایق قندهاری نشر ایران بان
آنی 11 سال دارد. پیتون 13 سال. مادر این دو خواهر بیمار است. پدرشان پزشک. آنها در بیمارستان زندگی میکنند. فقط پزشکان و سرمایه داران زندگی میکنند. البته بعدا متوجه میشویم دو نفر وحشی هم زندگی میکنند. آنی متوجه دروغگو بودن پدرش میشود و فرار میکند تا خارج از بیمارستان راهی برای درمان مادرش پیدا کند.
داستان در فضای پزشکی هست اما علمی تخیلی نیست، فقط تخیلی است. درباره یک آینده موهوم و البته ترسناک؛ چیزی که از آن به پادآرمانشهر یا کابوس آباد یاد میشود. در روزگار تب، علم و پزشکی مدرن، احساسات را عامل بیماری قلمداد میکند و میگوید باید جلوی آنها را گرفت. پزشکی و سرمایه داری پیوند مستحکمی با یکدیگر برقرار کرده اند به گونه ای که صنف دیگری باقی نمانده است! البته ارائه تصویر پادآرمانشهری و تاریک جلوه دادن آینده بشر، به خودی خود جرم نیست اما در فضای داستان، نویسنده باید مشخص کند چرا اینطور شده؟ معلوم نیست. نویسنده باید اطلاعات بیشتری درباره گذشته میداد. یا چه بر سر حمل و نقل آمده که دوباره از حیوانات برای راندن درشکه ها استفاده میشود درحالیکه علم پزشکی پیشرفت فراوانی کرده است و میتوان از یک قطره خون، اطلاعات فراوانی به دست آورد.
داستان کتاب هم دیر و کند شروع میشود. پایان کتاب هم قوی نیست. اما بدنه اصلی خوب است.
بسیاری از کارهایی که شخصیتهای نوجوان کتاب انجام میدهند، باورپذیر نیست.
شخصیت پدر کتاب هم به معنی واقعی کلمه تخریب شده است. میشد با کمی انعطاف، رفتار اشتباه پدر را معقول جلوه داد. بالاخره پدر با دست خود که دخترش را به قربانگاه نمیفرستد. جای کمی همدلانه فهمیدن رفتار پدر در کتاب خالی است
|
ترسیم بهتری از واقعیت جنگ برای نوجوان در قالب طنز