معرفی کتاب و کتابفروشی اینترنتی قفسه

عنوان کتاب: زندان عادل آباد

پدیدآور اصلی: اکبر صحرایی

ناشر: به نشر

مخاطب: نوجوان (9 سال به بالا)

تعداد صفحه: 127

موضوع: مبارزات انقلابی نوجوانی به اسم دارعلی در شیراز
نکات عمومی:
1- انتخاب قلم مناسب است. اندازه قلم جا داشت یک شماره بزرگتر شود. تصویر ندارد. قطع کتاب (رقعی) مناسب است. جذابیت بصری قابل قبول است. 
2- از لحاظ ویرایشی بدون غلط نیست اما مشکل حادی ندارد.
3- از جهت پاسداشت زبان فارسی و استفاده نکردن از واژه های بیگانه به طور کلی، قابل قبول است.

نکات مثبت:

۱. پرداخت تاریخی و موقعیت‌محور:  
روایت مبارزات مردمی در یک بستر تاریخی مشخص (دوره پهلوی دوم) و جغرافیای قابل تصور (شهر شیراز، زندان عادل‌آباد، محله‌های معروف).  
اشاره به عناصر واقعی مانند دبیرستان کمال‌الملک، آیت‌الله دستغیب و گروه طاهری که به داستان حس اصالت و مستندبودن می‌بخشد.

۲. خلق شخصیت‌های باورپذیر و پویا:  
قهرمان داستان (دارعلی) از یک نوجوان عادی با پیشینه مذهبی (نماز، شرکت در سخنرانی‌های دستغیب) به تدریج و بر اثر کنجکاوی، فشارهای اجتماعی (فقیر بودن، پدر علیل) و مواجهه با بی‌عدالتی (ناظم بددهن، تبلیغات اجباری برای شاه) به سمت مبارزه سوق می‌یابد. این تحول تدریجی، باورپذیر است.  
شخصیت‌های فرعی مانند آقای فروردین (معلم انقلابی و زندانی شده)، ناظم افراسیابی (نماد نظام سرکوب و تمسخر در سطح مدرسه) و پدر دارعلی (نماد قشر سنتی و زحمتکش) به خوبی ایفای نقش می‌کنند و فضای جامعه را نشان می‌دهند.

۳. به تصویر کشیدن فرآیند مبارزه و بیداری به شیوه‌ای واقع‌گرایانه:  
نمایش شروع ساده و خودجوش مبارزه (پخش اعلامیه با امکانات محدود).  
تاکید بر عواقب سنگین و پی‌درپی مبارزه (بازداشت، شکنجه‌های مکرر، زندان طولانی) و پایداری و تداوم مبارز علیه این فشارها.  
نشان دادن تکامل مبارزه از اقدام فردی به ارتباط با شبکه‌های سازمان‌یافته (گروه طاهری) و استفاده از روش‌های دیگر مانند فعالیت فرهنگی (کتابفروشی) و پناه‌دهی به سربازان فراری.
پرداختن به شکنجه نه به عنوان یک صحنه کلیشه‌ای، بلکه به عنوان فرآیندی که بر بدن و روان قهرمان (نیاز به عصا) اثر می‌گذارد و او را مجبور به دادن اطلاعات «سوخته» می‌کند.

۴. استفاده هوشمندانه از نمادها، طنز و گفت‌وگوهای تأثیرگذار:
نمادها: «کلاه‌گیس» ناظم (نماد دورویی و ظاهرسازی نظام)، «عرب‌نی‌انداختن» (کنایه از تبعید یا کشته شدن)، «یزید زمان» (تشبیه استبداد به استبداد تاریخی).
طنز سیاه و گزنده: صحنه اعتراف اجباری دارعلی و اشاره‌اش به «پل» محله‌اش به جای «سرپل» اطلاعاتی، که هم وحشت از شکنجه و هم بی‌اطلاعی او را نشان می‌دهد و در عین حال طنز تلخی دارد.
گفت‌وگوهای کلیدی: جمله پایانی پدر («خوشحالم بچه‌ها راهشون رو پیدا کردند») نماد رضایت نسل قدیم از مسیر نسل جوان و پایان چرخه رنج.

۵. نمایش پیچیدگی‌های اجتماعی و اخلاقی: نشان دادن فقر به عنوان یکی از عوامل محرک نارضایتی. اشاره به جذب شدن طیف‌های مختلف مذهبی (از جمله کلیمیان شیراز در پایان داستان) به انقلاب، که نشان‌دهنده ابعاد فرامذهبی جنبش است.  نمایش ادامه زندگی عادی مردم پس از آزادی اولیه دارعلی، که واقع‌بینانه است و بر استمرار مبارزه علیه جریان غالب تاکید می‌کند.

۶. ساختار روایی منسجم و پایان‌بندی تاثیرگذار:  
روایت خطی با درون‌مایه روشن که از دبیرستان شروع می‌شود و با تصرف نمادهای نظام قدیم (مجسمه شاه، ساواک) و صدای «ایران ایران» از رادیو به اوج و فرود مناسب می‌رسد.
پایان‌بندی با گفت‌وگوی پدر و مادر، داستان را به طور نمادین و عاطفی به پایان می‌برد و حس تکامل و امید را منتقل می‌کند.

۷. کارکرد آموزشی-ترویجی:  
اثر می‌تواند به عنوان روایتی جذاب و انسانی از تاریخ مبارزات انقلابی برای نسل‌های بعدی عمل کند و مفاهیمی چون ظلم‌ستیزی، ایثار، پایداری و بیداری عمومی را ترویج دهد.

جمع‌بندی:
این داستان با بهره‌گیری از شخصیت‌پردازی مناسب، جزئیات تاریخی و جغرافیایی باورپذیر، نمادپردازی هوشمندانه و روایتی واقع‌گرا و پرحادثه از مسیر یک مبارز، اثری تاثیرگذار، آموزشی و جذاب خلق کرده که هم بعد فردی و هم بعد اجتماعی انقلاب را به تصویر می‌کشد.

یک نکته منفی هم اشاره کنم با توجه به شیرازی بودن نویسنده و فضای شیرازی داستان، برخی اصطلاحات شیرازی در کتاب استفاده شده اند که باید در پاورقی، معنای آنها نوشته شود. مثلاً جنگ (به کسر جیم).